در تابستان, افراد زیادی مسیرشان از مزدآباد (روستایی که سلطان­ بانو در آن زندگی می­کرد) می­گذشت, با وسایل و شرایط آن روز (معمولا یک چهار پا که وسایلشان را حمل می­کرد) مسافرین مجبور بودند شب را در مزدآباد بگذرانند, آن­هایی که آشنایی داشتند, خانه­ی آشنایشان می رفتند و شب را به روز می­رساندند, از آنجا که روستای کوچک مزدآباد هتل و مسافرخانه­ای برای توقف مسافران نداشت, آن­هایی که غریب بودند, جایی نداشتند و مجبور بودند, در کنار مسجد شب را بگذرانند, “مش یدالله”

در تابستان, افراد زیادی مسیرشان از مزدآباد (روستایی که سلطان­بانو در آن زندگی می­کرد) می­گذشت, با وسایل و شرایط آن روز (معمولا یک چهار پا که وسایلشان را حمل می­کرد) مسافرین مجبور بودند شب را در مزدآباد بگذرانند, آن­هایی که آشنایی داشتند, خانه­ی آشنایشان می رفتند و شب را به روز می­رساندند, از آنجا که روستای کوچک مزدآباد هتل و مسافرخانه­ای برای توقف مسافران نداشت, آن­هایی که غریب بودند, جایی نداشتند و مجبور بودند, در کنار مسجد شب را بگذرانند, “مش یدالله” شوهر سلطان­بانو هر شب وقتی غریبی را می­دید, ازش دعوت می­کرد تا شب را مهمان خانه­ی آنان باشد. مهمان را به خانه می­آورد, یک لقمه شام را با هم می­خوردند, جای خواب مسافر را آماده می کرد, و صبح هم لقمه­ی نانی همراهشان می­نمود. هنوز هم با اینکه سالیان سال است از فوت مش یداله و سلطان­بانو گذشته است, خیلی­ها از پدرانشان مهمان­نوازی و محبت پدربزرگ ما را یاد می­کنند. کاری که به قول قدیمی­ها دیگر تخمش را ملخ خورده است.[۱]

شاید ما نتوانیم به این شکل محبت و مهمان­نوازی و سخاوتمان را ابراز کنیم, ولی فرزندی که از والدینش سخاوت و مهمان­نوازی  و انسان دوستی را ببیند, در روحیه­اش مهمان­نوازی, محبت و سخاوت شکل می­گیرد. بهترین روش برای این­که بخواهیم فرزندانمان سخاوت­مند و بلند نظر شونداین است که خودمان این­چنین باشیم. اگر ما به خاطر سبک زندگیمان نمی­توانیم هر غریبه­ای را در آپارتمانمان مهمان کنیم! ولی روش­های دیگری هم برای ابراز سخاوت و بلند منشی وجود دارد.

مثلا فامیلمان را به خانه دعوت کنیم, مهمانی­های فامیلی بدهیم, خیلی مهم نیست سفره­ی ما چقدر تشریفات دارد, آیا در سفره­ی ما صفا و محبت هست؟ به قول حافظ شیرازی ” در کلبه ما رونق اگر نیست صفا است                                                                    آنجا که صفا است در آن نور خدا است” ولی آیا صفا داریم؟ آیا اگر یک عدد نان داریم حاظریم با مهمانمان تقسیم کنیم؟  

می­توانیم به پیروی از امامان معصوم علیهم السلام, شب­ها غذا را در ظرف­های یک­بار مصرف بسته­بندی کنیم و به مستمندان و کارتن­خواب های شهر بدهیم.

می­توانیم در منزلمان روضه بگذاریم و خرج دهیم.

…

مهم شکل و روش کار نیست, مهم این است که خودمان سخاوتمند و نظر بلند باشیم و همین اینکه فرزندمان را نیز در انجام این کارها شریک کنیم تا او هم “دست و دل باز ” شود.

[۱][۱] البته در ایام اربعین در عراق این رسم مهمان­نوازی را می­توان دید. آن­چنان با جان و دل کمر به خدمت مهمانان بسته­اند, که آدم باورش نمی­شود. بهترین امکانات, گسترده­ترین سفره­ی غذا, و… . رفتن و دیدن این­همه فداکاری و مهمان­نوازی و احترام به زائران سیدالشهدا علیه السلام خودش دانشگاه اخلاق برای فرزندانمان می­باشد.