هوای تازه!

fresh-air-9509142137

هوای آلوده ضرر دارد!

برای ما که در تهران زندگی می‌کنیم،‌ این پیام آشناست: “امروز هوا آلوده است،‌ خردسالان،‌بیماران تنفسی و قلبی و… تا حد ممکن از منزل خارج نشوند.” تنفس هوای آلوده برای هیچ کس خوب نیست، ولی برخی اثرات این آلودگی‌ها بر روی نوزادان و خردسالان بیشتر و خطرناک‌تر است. تنفس در فضای آلوده برای فرزندان ما اصلا خوب نیست! همانطور که بدن فرزندانمان در مقابل هوای ناسالم مقاومت کم‌تری دارد،‌ روح و روان آن‌ها هم نباید در فضایی پر تنش و استرس رشد یابد.
این سایتدر مورد روابط همسران نیست، با این حال نمی‌توان از این نکته گذشت که فرزند ما در صورتی رشد مناسب می‌کند که روابط ما و همسرمان خوب باشد. اطرافتان را نگاه کنید, معمولا افراد موفق در خانواده ای پر از محبت و صمیمیت رشد نموده اند. ما به عنوان والدین وظیفه داریم که این فضا را برای فرزندمان ایجاد کنیم. رشد فرزند ما از خانه آغاز می‌شود،‌ اگر خانه‌ی ما پر از تنش و استرس باشد،‌ تربیت فرزند ما درخطر می‌افتد.
من (به عنوان یک مرد یا یک زن) موظفم همسرم را شاداب نگه دارم, به او ارزش دهم, و همسرم را بزرگ بدانم، ولی وقتی پای فرزند در میان باشد،‌ من در نقش یک پدر یا یک مادر دوچندان موظفم شرایط مناسبی را برای شادابی و ارزشمندی همسرم ایجاد کنم. شاید با همسرمان اختلاف نظر داریم, شاید از مسائل روزمره و مشغله¬ی کاری خسته شده¬ایم, شاید با خانواده¬ی همسرمان اختلاف داریم, ولی مجاز نیستیم این مشکلات را به فرزندمان منتقل کنیم، حق فرزندماست که در خانه¬ای شاداب و پرنشاط رشد کند. البته اگر من فرزند هم نداشتم باز هم موظف بودم مشکلاتم را با همسرم حل کنم و فضای خوبی را برای زندگی خودم و همسرم ایجاد کنم،‌ ولی همانطور که از لحاظ فیزیکی فرزند ما حساس‌تر و ضربه‌پذیرتر است،‌ از لحاظ روانی نیز آسیب‌پذیری بیشتری دارد.

منظور ما از هوای سالم چیست؟

همسران:
۱٫ رفتاری با محبت با هم داشته باشند.
۲٫ خودشان را نسبت به دیگری از لحاظ عاطفی بدهکار بداند.
۳٫ کاری که موجب آزار و اذیت دیگری است انجام ندهد.
۴٫ شرایط شادی و نشاط هم دیگر را فراهم نمایند.
۵٫ روابط زناشویی مناسبی داشته باشند.

مادر افسرده, پدر خسته نمی¬تواند فرزندانی بانشاط و سرزنده تربیت نمایند. وظیفه¬ی من به عنوان پدر یا مادر فرزندم این است که همسرم را تکریم کنم،‌ روابط خوبی با او داشته باشم،‌و فضای خانه را لبریز از عشق و محبت کنم. (و این جدای از وظایف من نسبت به همسرم است)
هر کدام از ما در موقعیت¬های مختلف یک وظیفه¬ای داریم. من نسبت به یک هم¬نوع یک سری وظایف دارم, نسبت به فامیل و قوم و خویش¬ها وظیفه¬ای سنگین¬تر, نسبت به پدر و مادر مسئولیتی بیشتر, نسبت به همسرم یک ¬سری وظایف دیگر و نسبت به فرزندانم وظایف متفاوت. این کتاب در مورد وظایف ما نسبت به فرزندمان می¬باشد. یکی از وظایف من نسبت به فرزندم این است که با همسرم رفتاری زیبا داشته باشم, کاری کنم که او با نشاط باشد!
این نشاط باعث می¬شود که من با همسرم هم¬آهنگ و هم¬راه باشم. اگر همسرم محبت من را حس نماید, تمایل و انرژی بیشتری برای رسیدگی و تربیت فرزند دارد. بانشاط بودن فضای منزل موجب می¬شود، فرزندانمان از لحاظ عاطفی اقناع باشند،‌ از لحاظ روانی در سلامت به سر برند و رفتار مناسب داشته باشند.
چطور هوا را سالم کنیم؟
– مرد حسابی چه خبره؟ من این مسیر هر روزمه، ‌کرایش هم هزار تومانه
– مسیر طولانی رو سوار شدی.! سه کورسه! می‌شه سه تومن،‌ من که گفتم دو تومن بده، کم گفتم! نمیدونم مردم همه جا پول خرج میکنن سر کرایه تاکسی گدا می‌شن!
– حرف دهنتو بفهم! من همیشه سوار می‌شم هزارتومن می‌دم. اصلا بیا این دوتمن هم بگیر! همه راننده‌ها این‌طورند. بگیر شرتو کم کن.
مرد در تاکسی را محکم می‌کوبد و با خودش می‌گوید: “زور می‌گفت ولی بالاخره از شرش خلاص شدم. ”
در ذهنش برخوردهای غیر منطقی ارباب رجوع در اداره را مرور می‌کند. خسته شده بود،‌کارهایش بر او فشار آورده بود. حتما باید تلافی‌اش را فردا دربیاورد و به اون‌ها سخت بگیرد. در همین فکرهاست که به در خانه می‌رسد. زنگ را که می‌زند یادش می‌آید که نان نخریده، همسرش چند تا قلم سفارش داده بود، پسرش هم گفته بود که خط‌کش لازم دارد. درهمین حین درب باز می‌شود و مرد وارد منزل می‌شود…در را که باز می‌کند بچه‌ها دم در بودند و توی بغل بابا پریده بودند.
-برید کنار بسه، با اخم تخم در حال مرور افکار روز و دعوای با راننده بود که همسرش جلو آمد.
-سلام
-سلام
-خسته نباشی!
– بزحمت گفت ممنون!
– کتت را بده من آویززان کنم،‌بچه‌ها کمک کنید همه جا رو مرتب کنیم بابا امشب خیلی خسته است. در فرصت مناسب شوهرش را در آغوش گرفت و با لبخند گفت: خوش آمدید. بعد هم بلافاصله آشپزخانه رفت و با یک استکان چای داغ برگشت.
– مرد خندید،‌آرام شد،‌دخترش را در بغل گرفت و بوسید.
فضای منزل عوض شد،‌ یک‌باره همه غم‌ها را فراموش کرد. در همین حین پسر جلو آمد: بابا برای من خط‌کش گرفتی؟ پدر مانده بود چی بگه که هادر خط‌کشی را پیدا کرد و گفت فعلا این رو بگیر تا فردا بابا یکی برات بخره!
مرد با خودش گفت: همسرم چه با هوش است،‌راحت پسرم را آروم کرد!
بعد رو به همسرش کرد و گفت: ممنونم،‌ امروز خیلی خسته‌کننده بود در راه هم با راننده تاکسی دعوام شد،‌کلا یادم رفت خریدها را انجام دهم.
– فردا هم روز خداست،خدا رو شکر سلامتی!
مرد فردا که سر کار می‌رفت شاداب و سرحال بود،‌ دیگر تصمیم نداشت کار ارباب رجوع را سخت بگیرد. با خودش می‌گفت: شاید حق با آن‌ها باشد ،‌شاید هم مثل من که دیروز بی‌خود و بی‌جهت با رانننده تاکسی دعوا کردم، آن‌ها هم از جای دیگری ناراحت بوده‌اند…راستی خوب بود اگر راننده‌ی دیشبی را پیدا می‌کردم و ازش عذر خواهی می‌کردم…

این داستان برای شما آشنا نیست؟ آیا نشده با برخورد خوب همسر یا یکی دیگر از دوستان و خویشان حالمان بهتر شود؟ چه اتفاقی افتاد که مرد آرام شد؟
ما در کنار دوستان و آشنایان و بستگان آرامش می‌یابیم، مخصوصا در کنار همسر مهربانمان!
تصور کنید اگر خانم مزبور به جای درک موقعیت شوهر، خستگی‌های روزانه‌اش را پای شوهرش می‌ریخت و شروع به غر زدن و انتقاد از فراموش شدن سفارشاتش می‌شد، از عصبانیت مرد انتقاد می‌کرد و… چه می‌شد؟

همه‌ی ما دوست داریم فضای منزلمان پرنشاط و صمیمی باشد، چون خودمان هم در این فضا تنفس می‌کنیم، با این حال برخی اوقات تلاش‌هایمان به نتیجه‌ای نمی‌رسد! راه‌کارهای ارائه شده در این نوشتار به صورت مختصر به این مسئله می‌پردازد.
بهبود فضای خانه کاری است که درصورت همکاری همسرتان با سرعت بهتری پیش می‌رود. پیشنهاد می‌کنم همین امروز از همسرتان وقت بگیرید و یک صحبت ده دقیقه‌ای داشته باشید. می‌توانید این فصل را به ایشان نشان دهید،‌ با هم فکری راه‌هایی را برای بهبود فضای خانه بیابید.
راهکارهای زیر می‌تواند در یافتن راه‌های مخصوص شما یاری رسانتان باشد:

یک ربع مرخصی

راهکارهای زیر وظایف آقایان ‌برای داشتن فضایی مناسب در خانه است. قبل از ورود به خانه با یک نفس عمیق برای مدت یک ربع از خود مرخصی بگیریم. همه مشکلات و کارها و انتظارات خودمان را فراموش کنیم،‌ فقط به نیازهای عاطفی و روحی همسر و فرزندانمان فکر کنیم. خودمان را برای برآوردن و تامین این نیازها آماده کنیم. در این یک ربع این کارها را انجام دهیم:
۱- با ورود به خانه فرزندانمان را بغل کنیم و ببیوسیم*** همسرمان را هم مورد محبت عاطفی قرار دهیم و در فرصت مناسب او را عاشقانه از لحاظ جسمی و روحی تحویل بگیریم.
۲- برخورد خوبمان را با حسن‌جویی و تقدیر از نقاط مثبت آغاز کنیم: بوی خوش غذا، آراسته‌گی همسر و فرزندان،‌ فضای آرام خانه و…
۳- در این یک ربع به فکر پی‌گیری کار اعضاء خانه نباشیم. فرزندتان تکلیف مدرسه را انجام داده است؟ نماز خوانده است؟ و….
۴- اگر با صحنه‌ی خلافی مواجه شدید،‌ عکس العمل منفی نشان ندهید.
۵- گلایه‌ی فرزندانتان را نادیده بگیرید و از آن‌ها بخواهید گلایه‌هایشان را به فرصت دیگری موکول کنند.

یک ربع خدمات ویژه

خانم خانه برای بهره‌بردن از خانه‌ای پر از آرامش و محبت می‌تواند از روش‌های زیر استفاده نماید:
۱-قبل از ورود شوهر،‌منزل مرتب باشد،‌وضعیت لباس و ظاهر خود و فرزندان را بررسی کنیم.
۲- با لبخند به استقبال همسرمان برویم.
۳- برای رفع خستگی و تغییر ذائقه وی از نوشیدنی و خوردنی‌های مناسب استفاده کنیم.
۴- فرزندان را از شکایت کردن به پدرشان باز داریم.
۵- خودمان هم شکایت فرزندان را در این دقایق اولیه پیش پدرشان نبریم.
۶- هیچ‌گاه به فرزندمان نگوییم ” بگذار پدرت بیاد تا بهش بگم چه کار کردی!” اگر در کارهای خلاف فرزندان آنان را از شکایت کردن به پدر بترسانیم، فرزندان چهره‌ی نامناسبی از پدر در ذهن می‌سازند.
۷- خستگی کار روزانه را به رخ شوهرمان نکشیم.
۸- اگر همسرمان سفارشات ما را تهیه نموده بود سپاسگذاری کنیم و اگر از انجام ندادنش پوزش خواست با کرامت از کنارش بگذریم.

پیشنهاد

لطفا یک هفته این راه‌کارها را در منزلتان اجرا نمایید و اثرات خوبش را ببینید.

نسل دهه 80

نسل دهه ۸۰ را بشناسیم و با آنان ارتباط برقرار کنیم!

نسل دهه ۸۰

چطور باید با نسل دهه ۸۰ ارتباط برقرار نمود و آنان را هدایت کرد؟

بین احساسات و رفتار ارتباط مستقیم برقرار است اگر ما می‌خواهیم فرزندمان رفتار صحیح داشته باشد باید احساسات او را بشناسیم و درک کنیم.

برای درک احساسات فرزندمان باید بتوانیم خودمان را جای او بگذاریم و از چشم او جهان را ببینیم.

این‌چنین می‌توانیم فرزندمان را با کمترین اصطکاک با خود همراه کنیم. با او مخالفت کنیم، او را هدایت کنید، ولی به استقلال او آسیب نزنیم

به نظر شما دنیای فرزندتان چه تفاوتی با دنیای شما (وقتی هم سن او بودید) دارد؟

 

درک فرزندان نسل دهه ۸۰

در روز ۱۸خرداد ۱۳۹۵ اتفاق عجیبی افتاد, چند هزار نفر از دختر و پسران دبیرستانی در پاساژ کوروش اجتماع کردند.

این واقعه آن قدر نا متعارف بود که پلیس به میدان آمد، پاساژ تعطیل شد و… و دست آخر هم معلوم شد فقط یک فراخوان در شبکه های اجتماعی باعث چنین اجتماعی شده است و هیچ انگیزه‌ی خراب کاری و سیاسی و… در پشت پرده نیست. ولی چرا اجتماع ما آن قدر با فرزندان خودش بیگانه است؟

واقعیت این است که وقتی سر و کارمان با متولیدن دهه‌ی ۸۰و ۹۰ هست باید بدانیم که آن‌ها چه تفاوت‌ها و شباهت‌هایی با متولدین دهه‌ی ۷۰و ۶۰ دارند.

شناخت بهتر موجب می شود که رفتارهای مناسب‌تری را از خود بروز دهیم و راحت تر بتوانیم آنان را با خودمان همراه کنیم.

  1. رشد تکنولوژی

از حدود بیست سال پیش تاکنون تکنولوژی رشد چشم گیری نموده است.

موبایل و تبلت و مونیتور در دست فرزندان ما

سبک زندگی و تعاملات افراد نیز به همین دلیل بسیار تغییر نموده است.

در ادامه به مواردی از این تغییرات می‌پردازیم که بررابطه‌ی ما و فرزندانمان موثر است.

  • رشد رایانه

رایانه‌ها جای یک دوست را برای فرزندان ما پر نموده اند. اگر در زمان‌ ما بچه‌ها توی کوچه فوتبال بازی می‌کردند و با توپ‌شان شیشه‌ی همسایه را می‌شکستند!!،

امروز توی کامپیوتر بازی می‌کنند.

این مسئله روی میزان تحرک،‌ یادگیری کار گروهی، یادگیری تعامل با دیگران و بسیاری دیگر از مسائل اثر می‌گذارد.

برای بررسی اثرات رایانه روی زندگی و نحوه‌ی رفع آن دو مقاله را مطالعه کنید!

  • اینترنت

در زمان کودکی و نوجوانی من،‌تنها منابع دردسترس برای آموختن کتاب بود و معلم!

الان هر چه بخواهیم توی گوگل جستجو می‌کنیم.

دسترسی فزاینده‌ی فرزندانمان به اطلاعات باعث تغییر در رفتارشان می‌شود.

  • فیلم و عکس های دیجیتال

تا همین ده سال پیش اگر می‌خواستی عکسی داشته باشی باید دوربین داشتی و فیلم می‌خریدی و عکس می‌گرفتی، تازه بعدش هم می‌بردی عکاسی تا برایت ظاهر کنند!

الان همه‌ی مبایل‌ها عکس می‌گیرند و فیلم بر می‌دارند و برای دیدن آن هم لازم نیست عکاسی بروی! این موجب می‌شود دسترسی فرزندانمان به عکس‌ها و تبادل عکس‌ها بین ‌آنها راحت‌تر صورت گیرد.

  • موبایل

درسال ۱۳۸۰ منزل فردی رفته بودم. در منزلشان یک گوشی تلفن ثابت (نه بی‌سیم) در اطاق نشیمن بود و فرزندان خانه (سه دختر و یک پسر) برای صحبت کردن باید از همان خط تلفن استفاده می‌کردند.

این‌چنین نوع ارتباطات فرزندان با دیگران کنترل می‌شد. امروزه توی جیب و کیف بسیاری از دانش‌آموزان دبستانی هم موبایل وجود دارد. در واقع ما والدین، نمی‌توانیم کنترلی روی ارتباطات فرزندانمان داشته باشیم.

  • شبکه های اجتماعیشبکه‌ه ای اجتماعی واقعیتی انکار نشدنی

بدتر از موبایل شبکه‌های اجتماعی است. خود ما والدین هم که سن و سالی داریم وقتی توی شبکه‌های اجتماعی می‌رویم آن‌چنان گرفتار می‌ ‌شویم که می‌بینیم چند ساعت است توی آن هستیم و بی‌خبر از دنیای واقعی اطرافمان.

در مهمانی‌ها،‌ جمع‌های خانوادگی و… افرادی را می‌بینیم که فیزیکشان کنار هم هست ولی فکرشان درگیر تلگرام و اینستگرام و… علاوه‌بر این فرزندانمان در شبکه‌های اجتماعی از کلماتی استفاده می‌کنند که در زندگی واقعی استفاده نمی کنند. در مجموع حریم‌ها در شبکه‌های اجتماعی رقیق‌تر از فضای واقعی است.

شاید پسر و دختری که در فضای واقعی صحبت کردن با هم را قبیح می‌دانند به راحتی در فضای مجازی چت کنند.

  1. افزایش آگاهی از خشونت

یکی از اثرات مخرب رشد تکنولوژی که به دلیل اثرگذاری بالای آن جداگانه مطرح نمودیم افزایش آگاهی از خشونت است. الان هر فیلم و عکس خشنی به راحتی توسط CD و ایمیل و تلگرام و اینستگرام بین فرزندانمان دست به دست می‌شود یا با گشتن در اینترنت به دستشان می‌رسد! دیدن صحنه‌های خشونت‌آمیز روی روح و جسم و نوع عملکرد فرزندانمان اثر می‌گذارد.

  1. افزایش آگاهی از مسائل جنسی

رشد تکنولوژی به همراه تغییرات فرهنگی در جامعه، سن آگاه شدن فرزندانمان از مسائل جنسی را به شدت کاهش داده است.

  1. سستی خانواده‌ها و ارتباطات اجتماعی

در سال‌های اخیر بنیان خانواده ‌ها سست‌تر شده است. پدر که روزی مرد خانه بود، از موقعیت قبلی برخوردار نیست، آمارها چک شدن موبایل آقایان توسط همسرانشان درصد بسیار بالایی را نشان می‌دهد. میزان بالای طلاق و بسیاری از شاخص‌ها همگی نشان از کم‌رنگ شدن نقش خانواده‌ها می‌دهد. متاسفانه فرزندان ما نیز در همین فضا رشد می‌کنند!

ارتباطات با همسایه‌ها و فضای محله که زمانی عامل بازدارنده‌ی فرزندانمان از بسیاری از خطاها بود،‌ امروز وجود خارجی ندارد. حالا ما اسم هم‌آپارتمانی‌هایمان را هم نمی‌دانیم چه برسد به این‌که بخواهیم از همسایه‌ی چهار کوچه آن‌طرف‌تر خبر داشته باشیم. لذا محدودیت‌هایی که قبل از این برای فرزندانمان وجود داشت کم‌رنگ‌تر شده است.

  1. کم اهمیتی به اخلاق و دین

متاسفانه فضای دینی جامعه‌ی ما آن‌قدر به هم ریخته است و فرزندانمان به قدری از دین مطالبی سطحی و قشری ولی گسترده شنیده‌اند که نسبت به دین و اخلاق بدبین و با فاصله شده‌اند. (البته ما پدر مادرها هم وضعیت چندان بهتری نداریم.) لذا دین هم که عاملی کنترل‌کننده در رفتار فرزندان ما بوده است در فضای کنونی کم‌اثرتر است.

۶٫کاهش زمان با فرزند بودن

شما چندساعت از روز را با فررزندانتان هستید؟ وقتی که با فرزندانتان هستید نه در کنار فرزندانتان دارید تلویزیون می‌بینید،‌یا تلگرام چک می‌کنید و یا… فرزندان ما نیاز دارند که ما با آن‌ها ارتباط داشته باشیم

با این وصف برای همراه نمودن فرزندانمان نیاز به تلاشی مضاعف داریم. نکته مثبت و امیدوار کننده این است که فرزندان ما هنوز ما را به عنوان پدر و مادر قبول دارند و ما می‌توانیم با راهکارهایی ساده رابطه‌ی بین خودتان و فرزندتان را بهبود دهید.

اولین قدم در همراه نمودن فرزندمان درک احساسات اوست. برای این کار باید سه مرحله‌ی شناخت احساسات،‌پذیرش احساسات و حمایت را انجام داد. در زیر این مراحل توضیح داده شده است.

قبول احساسات کلیدی‌ترین عامل برای ارتباط با نسل دهه ۸۰

  1. شناخت احساسات نسل دهه ۸۰

برای شناخت و درک احساسات فرزندمان مسیر زیر را طی می‌کنیم:

            با دقت گوش می‌کنیم. شنیدن حرف دل فرزندمان خیلی مهم است.

             سوال نمی‌کنیم: می‌گذاریم فرزندمان حرف دلش را بزند. با سوالات کوتاه و باز با فرزندمان مواجه شویم. لازم نیست وارد جزئیات شویم!

             فقط برداشت خودمان از عواطف فرزندمان را بیان می‌کنیم. این‌طوری مطمئن می‌شویم که درست متوجه‌ی منظور او شده‌ایم!

با همین گام‌های ساده، فرزندمان حس می‌کند که فرد مهمی برای ماست، و ما برای احساسات و عواطف او ارزش قائلیم. این قدم در بهبود روابط بین ما و برزندمان خیلی موثر است.

 

  1. پذیرش احساسات  نسل دهه ۸۰

شاید ما با برخی احساسات فرزندمان موافق نباشیم. مثلا او دوست دارد با هم‌کلاسی دانشگاهش ازدواج کند.

نظر ما در این خصوص کاملا با نظر فرزندمان مخالف است.

ولی ما می‌پذیریم که او چنین احساسی را دارد. با پذیرفتن احساس فرزندمان، او آرامش بیشتری می‌گیرد.

بعد از آن است که تازه می‌توان با فرزندمان صحبت کنیم.

فرزند ما باید بفهمد که ما احساساتش را می‌پذیریم. برای این‌کار از تکنیک‌های زیر استفاده می‌کنیم:

             گوش کردن فعال: به طوری که نشان دهیم با احساسات او نمی‌خواهیم مقابله کنیم.

             تایید کردن : بیان احساس فرزندمان با عبارات دیگر

             نام نهادن روی احساسات: الان عصبانی هستی! یا به این می‌گویند شرمگینی یا…

بازهم تاکید می‌کنم لازم نیست بگوییم این احساس تو صحیح است،‌ ولی قبول داریم که فرزندمان این احساس را دارد.

پذیرش احساسات موجب می‌شود که فرزندمان بیشتر سفره‌ی دلش را برای ما بگستراند و از ما مشورت بگیرد.

  1. حمایت از نسل دهه ۸۰

اگر دو مرحله‌ی بالا را خوب انجام داده باشیم، به راحتی می‌توانیم نظرات خودمان را هم بیان کنیم. اگر فرزند ما متوجه شده باشد که ما احساس او را قبول کرده‌ایم احتمال همراهی او بالاتر می‌رود.

من به همراه خانواده‌ام از بیستم مهر تا ۲۳مهر ۹۵ به مسافرت رفته بودیم. فرزندانم در این سفر خیلی خسته شده بودند.

با اینکه حدود هشت و نیم شب به خانه آمده بودیم ولی فرزندم خیلی خسته بود و خوابش می‌آمد،‌ فردا باید مدرسه می‌رفت و نیاز داشت که آن شب حمام برود و شام هم بخورد.

ولی او روی تخته‌خوابش دراز کشیده بود و می‌خواست سریع‌تر بخوابد! پیشش رفتم شانه‌اش را مالیدم و گفتم که حتما در این مسافرت خیلی خسته شده، الان هم خیلی خوابش می‌آید، چه قدر خوب بود الان چشمش رو می‌بست و راحت می‌رفت توی عالم خواب و… به او گفتم الان یک ربع به نه است سریع برود حمام و تا ساعت نه هم می‌تواند بخوابد. با همین چند کلمه مقامتش شکسته شد و سریع همراهی نمود!

چطور استقلال شخصیت فرزندمان را بپذیریم؟

فرزندان ما نیازمند استقلال از ما و یافتن هویت منحصر‌به فرد خودشان هستند.

برحسب نوع شخصیت، جنسیت و فضای فرهنگی و اجتماعی این امر در بین سنین ده تا ۱۵سال رخ می‌دهد.

البته این امر با شدت بسیار کمتر در سنین بالای پنج سال هم دیده می‌شود.

با توجه به این‌که در برخی موارد والدین برای همراه کردن فرزندشان استقلال او را به چالش می‌کشند،‌این مقاله می‌تواند در شکل‌گیری عزت نفس فرزندانمان بسیار موثر باشد.

استقلال با مسئولیت همراه است.

نسل دهه ۸۰ باید متوجه شوند که داشتن استقلال همراه با مسئولیت است.

لذا لازم است قبل از بروز مشکل باید مرز‌ها را روشن کنیم، و عواقب شکستن مرز‌ها را برایش شرح دهیم. این کار (تعریف مرز – تشریح عواقب رد شدن از مرز‌ها)‌باید قبل از بروز مشکل صورت گیرد.

قبل از عید۹۵ برای فرزندانم  یک دوربین دیجیتال خریدم. وقتی می‌خواستم آن را به عنوان عیدی به آن‌ها بدهم گفتم استفاده از این وسیله قواعدی دارد،‌ اگر خواستید از کسی عکس بگیرید باید قبلش از او اجازه بگیرید. علاوه‌بر این اسم این دوربین دوربین مهربانی است،‌ اگر ببینم هر کدامتان این دوربین را می‌خواهد و دیگری به او نمی‌دهد، دوربین به مدت یک‌ساعت توقیف می‌شود!

همین قوانین ساده باعث شد که فرزندانم سر دوربین باهم دعوا نکنند!

فرزندانمان باید بدانند که اگر می‌خواهند مستقل باشد باید مسئولیت کارهایشان را هم قبول کنند.

اگر می‌خواهند دوربین مستقل داشته باشند باید با هم همراهی داشته باشند.

 

 

در این مقاله در مورد تفاوت‌های فرزندان نسل دهه ۸۰ با نسل‌های قبل صحبت شد و برای درک احساسات و مسئولیت‌دادن به فرزندان به عنوان دو روش صحیح ارتباط داشتن با نسل دهه ۸۰ راهکارهایی ارائه گردید.

فرزند حرف شنو

چطور فرزندمان کارهایی را انجام دهند که ما می‌خواهیم؟

فرزند حرف شنو

فرزند حرف شنو

چه طور فرزند حرف شنو تربیت کنیم؟ ولی حرف‌شنویی کودکمان همراه با عزت نفس بالا و رابطه خوبش با ما باشد؟

فرزند حرف شنو در مقابل فرزند لجباز

علی شش‌سال دارد، اتاقش همیشه به هم ریخته است، مادر علی همیشه سر این موضوع ناراحت می‌شود. به طور معمول این جمله‌ها را می‌توانیم بشنویم:

  1.  “بازهم که وسایلت را جمع نکردی! مگه قرار نبود لباس‌هایت توی کمد باشد!”
  2.  چرا اسباب‌بازی‌هایت توی حال است؟
  3.  تو پسر شلخته‌ای هستی!
  4.  اگر تا وقتی بابا بیاد خونه وسایلت رو از روی مبل‌ها بر نداری، فردا نمی‌گذارم تلویزیون ببینی!

….
ولی متاسفانه علی هیچ اعتنایی به حرف مادر نمی‌کند و اگر مادر هم خیلی پاپیچ شود کار به دعوا و گریه وکتک خوردن علی منجر می‌شود.

اگر فرزندان شما همیار و مددکار شما در انجام کارهای خودشان و شما نیستند،‌

یا می‌خواهید به نحوه بهتری حرف‌های شمارا گوش نمایند،این نوشتار را مطالعه نمایید.

ما به طور معمول چطور رفتار می‌کنیم که فرزندمان حرفمان را گوش نمی‌کند؟

ما به دنبال ایجاد رابطه‌ای با محبت و احترام با فرزندانمان هستیم.

به طور معمول وقتی ما کاری را از فرزندمان می‌خواهیم و او پشت گوش می‌اندازد و یا بدتر علنا می‌گوید آن را انجام نمی‌دهد،

ما از روش‌های زیر برای مقابله با او استفاده می‌کنیم:

  1. سرزنش کردن: نمی‌تونی کار رادرست انجام بدی؟
  2. بد و بی‌راه گفتن: تو چقدر می‌تونی احمق باشی که این کار را کردی؟
  3. تهدید کردن: اگه با سه شماره اتاقت را مرتب نکنی، بیرون نمی‌برمت!
  4. فرمان‌دادن: هنوز زباله را بیرون نبردی؟ همین حالا ببر!
  5. موعظه کردن:آیا فکر می‌کنی کار خوبی بود که خواهرت را وشگون گرفتی؟
  6. اخطار کردن: مواظب باش! ماشین زیرت نگیره!
  7. مقایسه کردن: چرا سعی نمی‌کنی پبیه دختر خاله‌ات باشی؟
  8. ریشخند کردن: چقدر خوب دفترت را جلد کردی! تو شلخته ترین بچه‌ای هستی که من دیدم!
  9. آینده‌ی فرزند را پیش‌بینی کردن: تو در مورد نمره‌ات به من دروغ گفتی! می‌دونی وقتی بزرگ بشی چی می‌شی؟ یک آدمی که هیچ کس به هش اعتماد نمی‌کنه!

متاسفانه روش‌های فوق نتایج قابل قبولی را به بار نمی‌آورند.  و ما همچنان ” فرزند حرف شنو  ” نداریم!

بیایید خودمان را برای چند دقیقه جای فرزدمان قرار دهیم،‌آیا دوست داریم با ادبیاتی مانند آنچه در بالا آمده است با ما صحبت شود؟

و اگر این چنین با ما صحبت نمایند ما چقدر تمایل و اشتیاق برای همراهی پیدا می‌کنیم؟

راه‌کارهای گفتگوی موثر

پیشنهاد ما استفاده از روش‌های زیر برای همراه نمودن فرزندتان است. اگر از این روش‌ها استفاده نمایید فرزند حرف شنو یی خواهید داشت!

۱٫ توصیف

ما می‌توانیم آنچه رخ‌داده است را بدون قضاوت توصیف کنیم .

“می‌بینم لباس‌هایتان در وسط اتاق افتاده است.” این‌چنین ما فرصت اصلاح را به فرزندمان می‌دهیم.

او می‌تواند اتاقش رامرتب نماید.

در این صورت ما روی حل مشکل تمرکز نموده‌ایم نه پیدا کردن مقصر یا شلخته دانستن فرزندمان!

هر جا هدفمان رفع مشکل باشد،‌راحت‌تر می‌توان فرزندمان را با خودمان همراه کنیم،‌و فرزند حرف شنو تری خواهیم داشت!

۲٫ اطلاعات دادن

قانون‌های کلی را بیان کنیم.

مثلااگر سبزی را با آب داغ بشورید خراب می‌شود.

این‌طور فرزندان ما راحت‌تر حرف ما را می‌پذیرند،

خودشان تصمیم ‌می‌گیرند و در ادامه‌ی زندگی هم از این قانون‌ها کمک می‌گیرند.

خیلی از ناسازگاری‌ها و لجبازی‌ها از ندانستن نشات می‌گیرد.

 

۳٫ در مورد احساس خودمان بگوییم.

“من وقتی خونه نا مرتب است احساس بدی پیدا می‌کنم.”

با چنین عبارتی بدون زیرسوال بردن فرزندمان او را به مرتب کردن منزل ترغیب می‌کنیم.

یعنی تمرکز ما روی حل مشکل است!

 

۴٫ تک کلمه!

مثلا به‌جای نیم‌ساعت اندرز و موعظه در مورد این‌که باید گلدان‌ها مرتب آب بدهیم،‌فقط می‌گوییم گلدان!

خود فرزندمان متوجه پلاسیده شدن برگ‌های گلدان می‌شود

و خودش تصمیم می‌گیرد که باید به گلدان آب بدهد! دقت کنیم این تک کلمه نباید اسم فرزندمان باشد!

۵٫ نوشتن

برای این‌که کمترین اصطکاک راایجاد کنیم به‌جای در افتادن رو در رو با فرزندمان می توانیم مطلب را بنویسیم و در محل مناسب بگذاریم.

این‌طوری فرزندانمان بهتر متقاعد به رعایت می‌شوند.

نکات کلیدی

۱- لحن گفتار مهم‌تر از خود کلمات است!

اثرگذاری گفتار ما بسیار وابسته به لحنی است که استفاده می‌کنیم.

فرزند ما نباید احساس کند که قصد سرکوفت زدن،‌ سرزنش کردن، و… او را داریم.

۲-انگ نزنیم!

به هیچ روی صفات ناپسند را به فرزندمان نسبت ندهیم.

نگوییم تو چقدر احمق هستی! یا چقدر دست و پا چلفتی هستی!

به عوض هنگام انجام کار درست او را تشویق کنیم.

۳-عصبانیت خودمان را قورت ندهیم!

لازم نیست احساساتمان را از فرزندمان مخفی کنیم.

اگر ناراحت یا عصبانی هستیم می‌توانیم به او بگوییم که از این کار خیلی ناراحت شده ام.

اگر ما عصبانیتمان را قورت دهیم، خیلی زودتر کنترل از دستمان خارج می‌شود و ناخودآگاه عصبانیتمان بروز می‌کند!

۴-در زمان مناسب درخواستمان را ارائه دهیم.

اگر فرزندمان تازه از مدرسه برگشته است یا غرق در تماشای تلویزیون هست،‌

زمان مناسبی برای تذکرات ما نیست.

سعی کنیم وقتی با فرزندمان صحبت نماییم که آماده‌گی داشته باشد.

۵-قابلیت انتخاب بگذاریم.

می‌توانیم به فرزندمان بگوییم برای رفتن به مهمانی لباس آبیت را می‌پوشی یا لباس سبزت را؟

این‌چنین فرزند ما حس می‌کند که خودش دارد انتخاب می‌کند و راحت‌تر همراهی می‌کند!

۶-اگر فضا اجازه می‌دهد از طنز استفاده کنیم.

استفاده از طنز خیلی خوب است.

البته اگر رابطه‌ی شما با فرزندتان خیلی خوب نیست ممکن است نتیجه‌ی عکس بدهد.

استفاد از طنز همیشه نیاز به رعایت نکات ظریف و آماده بودن بستر دارد!

تمرین

۱– در این هفته سعی نمایید برای گفتن درخواست‌ها از روش‌های بالا استفاده کنید.
۲- یک یادداشت محبت‌آمیز برای فرزندتان بنویسید و حداقل یکی از کارهای خوبش را در آن بیان نمایید.

هدیه

هدیه دادن راهی برای ابراز محبت به فرزندمان

هدیه دادن
یکی از راه‌هایی که از دیرباز بشر برای ابراز محبت به‌کار می‌برده است هدیه دادن است.

ما نیز برای ابراز محبتمان به فرزندمان می‌توانیم هدیه دهیم.

این نوشتار در مورد بیان راه‌کارهای هدیه دادن و موثر نمودن آن است.

مثل هر کار دیگر هدیه دادن هم فوت و فن‌هایی دارد که اگر رعایت نشود محبت ما به فرزندمان بروز نمی‌یابد.

چرا هدیه بدهیم؟

هدیه دادن باعث می‌شود ناراحتی‌ها و اختلافات بین ما و فرزندانمان کاهش یابد و از بین برود. کارکرد اصلی هدیه از بین بردن کدورت‌هاست.

(به فرمایش رسول رحمت صلی الله علیه و آله و سلم الْهَدِیَّهَ تُذْهِبُ الْغِلَّ: هدیه کدورت را می‌برد.)

خیلی وقت‌ها ما نمی‌توانیم از روش‌های دیگر محبتمان را به فرزندمان (مخصوصا در زمان نوجوانی) نشان دهیم.

هدیه دادن در این زمان‌ها فضا را عوض می‌نماید.

هدیه چه چیزی نیست؟

۱٫برطرف کردن نیاز هدیه نیست؟

ما هر روز وسایل زیادی برای فرزندانمان تهیه می‌کنیم:

از خوراک و پوشاک و لوازم التحریر و پول توجیبی و… ممکن است بگویید:

“خود این‌ها هدیه هست!”

هر روز فرزند از غذایی که پدر هزینه‌اش را تامین می‌کند و مادر زحمت پخت و پزش را می‌کشد استفاده می‌کند.

دیگر لازم نیست که مرتب یک چیزی را در جعبه بگذاریم و کادو کنیم و با سلام و صلوات تقدیم فرزندمان کنیم”

ولی واقعیت این است که این‌ها هدیه نیستند.

پول توجیبی هم که به فرزندمان می‌دهیم هدیه نیست!

چرا؟

چون ما به عنوان پدر و مادر موظفیم ( یک مقدار از لحاظ شرع یک مقدار هم از لحاظ عرف) که خوراک و پوشاک و هزینه‌ی تحصیل و … فرزندانمان را تامین کنیم.

نمی‌توان به فرزند سه ساله (یا سیزده ساله یا بیست و سه ساله) غذا ندهیم.

لذا برطرف کردن نیازهای فرزندمان هدیه دادن حساب نمی‌شود.

هدیه دادن وظیفه‌ی ما نیست!

۲٫معامله کردن با هدیه دادن تفاوت دارد!

به پسر ۱۲ ساله‌ام می‌گویم اگر درست را خوب بخوانی و معدلت بیش از ۱۸ شود برایت دوچرخه می‌خرم.

وقتی کارنامه را دادند می‌بینم معدلش ۱۸٫۷۵ شده است.

می‌روم دوچرخه برایش می‌خرم و به عنوان یک هدیه‌ی بزرگ تقدیمش می‌کنم!

ولی در حقیقت این هدیه نیست یک معامله هست.

او در قبال خوب درس خواندنش یک دوچرخه گرفته است.

این کار به خودی خود مشکلی ندارد و می‌توانیم با فرزندانمان هم معامله کنیم،

ولی هدیه دادن با معامله کردن تفاوت دارد.

(البته این‌که فرزندمان به‌خاطر این درس بخواند که ما به او دوچرخه دهیم می‌تواند انگیزه‌های درونی او را از بین ببرد و… که بحثی مفصل است

و در سیاست‌های تنبیه و تشویق باید به آن بپردازیم.)

۳٫هدیه دادن رشوه دادن نیست!

برخی اوقات می‌خواهیم فرزندمان یک کاری را بکند، بهش می‌گوییم این را بگیر و آن کار را بکن!

در حقیقت مثل معامله کردن ولی با این تفاوت که این‌جا اول کادو را می‌دهیم بعد ازش می‌خواهیم که کاری را انجام دهد یاترک کند!

پس نباید در قبال دادن هدیه منتظر انجام کاری از طرف فرزندمان باشیم.

۴٫هدیه دادن عیدی دادن نیست!

عیدی دادن هم مورد توقع فرزندماست!

در نوروز او متوقع هست که هدیه‌ای دریافت کند،‌ لذا خیلی ذوق‌زده نمی‌شود.

ولی اگر در روزهای معمول هدیه دادن را انجام دهیم محبت و صمیمیت بیشتری بین ما و فرزندانمان ایجاد می‌شود.
در جشن تولد هم فرزند متوقع است که از شما کادوی بگیرد،

لذا کادوی جشن تولد را هدیه (به این معنا که در اینجا مد نظر ماست) ندانید.

هدیه باید غیر منتظره باشد!

چگونه هدیه بدهیم؟

خیلی وقت‌ها هدیه دادن می‌شود وظیفه‌ی ما!‌هدیه دادن

 هدیه‌ای که ما به خاطر انجام وظیفه بدهیم دیگر هدیه نیست!‌

انجام وظیفه هست،

لذت و شور و شوق ندارد.

فرزندان هم به آن عادت می‌کنند و کارکرد افزایش محبت را ندارد.

ارزش هدیه یک طرفش مربوط به نوع رفتار ماست.

اگر هدایا را کادو کنیم،

طی یک مراسم خانوادگی آن را به فرزندمان بدهیم و این کار را همراه با ابراز محبت به وسیله‌های دیگر (مثلا بغل کردن و بوسیدن فرزندمان ) انجام دهیم،‌ محبت بین ما و آن‌ها افزایش می‌یابد.

مطالعه نمایید: روش‌های ابراز محبت فیزیکی

در غیر این صورت فرزند ما ناخودآگاه هدیه را هم جزوی از وظایف ما می‌داند.
پیشنهاد می‌کنم:

از این پس هر وقت می‌خواهیم هدیه دهیم، آن را در یک بسته‌بندی شیک کادو ‌کنیم، و در یک مراسم به فرزندمان تقدیم کنیم.

منظور از مراسم می‌تواند دعوت از پدر و مادر خودمان یا همسرمان باشد و یا فقط اعضاء خانواده خودمان سر شام با روشن کردن شمع و پوشیدن لباس‌های تر و تمیز‌تر و اعلام اینکه می‌خواهیم به فرزندمان هدیه دهیم!

همین کارهای به ظاهر ساده باعث می‌شود که فرزندمان بداند هدیه دارد دریافت می‌کند و نه یک خدمتی که هر روزه هست! به عبارت دیگر

هدیه باید به صورت خاصی تقدیم شود.

 

مطالعه نمایید: هدیه نقدی خوب است یا بد؟

ارزش مادی هدیه‌ چقدر باشد؟

واقعیت این است که ما می‌خواهیم هدیه دهیم تا از این طریق فرزندمان محبت ما را لمس کند!

ممکن است یک شاخه گل ۵هزارتومانی اگر با عشق و علاقه و محبت به فرزندمان تقدیم شود،

این محبت را برساند، ‌ولی یک سرویس طلای چند ده ملیون تومانی این پیام را منتقل نکند!

پیشنهاد من این است که به ارزش ریالی هدیه نگاه نکنید ولی تا آنجا که می‌توانید هدیه دهید،‌

به فرمایش مولای متقیان علیه السلام اگر می‌توانید هر روز هدیه دهید!

(إِنْ قَدَرْتُمْ کُلَّ یَوْمٍ یَعْنِی تَهَادَوْا: اگر می‌توانید هر روز این‌کار را انجام دهید.)

تمرین:

از آخرین باری که فرزندتان هدیه‌ای داده‌اید چقدر گذشته است؟
• برای فرزندتان هدیه‌ای را در نظر بگیرید و فکر کنید چطور آن را کادو نمایید و چگونه به فرزندتان بدهید تا بیشتر خوشحال شود؟

 

اگر می‌خواهید مطالعه بیشتری در زمنینه راه‌های ابراز محبت به فرزند داشته باشید،‌ مطالعه فصل چهارم کتاب “تربیت به روش سلطان بانو” توصیه می‌شود.
جهت تهیه این کتاب روی عکس کتاب کلیک نمایید:
تربیت به روش سلطان بانو

تماس فیزیکی سریع‌ترین راه ابراز محبت

سریع‌ترین راه ابراز محبت: محبت فیزیکی

[blog style=”def” cols=”2″ posts_per_page=”15″ offset=”0″ pagination=”no” ad_id=”0″ ad_repeat=”yes”]

ابراز محبت فیزیکی یکی از سریعترین و موثرترین راه‌های ابراز محبت به فرزندان می‌باشد.

اگر شما یا همسرتان هم جزو آن دسته افرادی هستید که سرتان خیلی شلوغ است

و کارهای زیادی برای انجام دادن دارید،

خواند این مقاله را از دست ندهید،‌

برای افرادی هم که سرشان خلوت هست و وقت باز دارند راه‌های ارائه شده در این نوشتار ارزش خواندن و امتحان کردن را دارد.

من فرزندم را دوست دارم” همین کافی نیست؟

واقعیت این است که پدر و مادرها فرزندانشان را دوست دارند،‌

ولی خیلی وقت‌ها نمی‌دانند و یا نمی‌توانند و یا فراموش می‌کنند محبتشان را به فرزندانشان ابراز کنند.

ما آنقدر در زندگی خودمان غرق هستیم،

که معمولا از یاد می‌بریم که فرزندانمان به محبت ما (شما بخوانید ابراز محبت ما!) نیاز دارند.

محبتی که در قلب ما باشد کافی نیست ما باید به نحوی رفتار کنیم که فرزندانمان طعم محبت ما را بچشند.

از من می‌پرسند مگر بشر در طول هزاران سال زندگی نیاز به شناخت این راه‌ها داشته است؟

واقعیت این است که تغییر زندگی در این سال‌ها و زمان کمی که اکثر والدین همراه  فرزندشان هستند،

بر ابعاد ماجرا افزوده است.

ساعات حضور همه اعضاء خانواده در خانه دارد هر روز به بهانه‌های مختلف کاهش می‌یابد.

از طرفی کیفیت زمان هم دائما در حال کاهش است.

تلویزیون،‌ماهواره، رایانه، موبایل و این اواخر شبکه‌های اجتماعی دارند توجه ما را می‌ربایند و

ما ساعت‌های زیادی را به دنبال حل مشکلات مالی و ارتقاء سطح رفاه خانواده‌ هستیم،

اگر محبتم را ابراز نکنم چه اتفاقی می‌افتد؟

مشکل آن‌جا به بحران تبدیل می‌شود که بندرت فرزندمان علنا می‌گوید که “چرا ما او را دوست نداریم؟”

معمولا وقتی فرزند محبت کافی را دریافت نکند مشکلات شروع می‌شود،

در سنین پایین‌تر بچه بی‌قراری می‌کند،

بداخلاق می‌شود،

بهانه‌گیر می‌شود،

کمی‌ که بزرگ‌تر شد درسش رانمی‌خواند،

وقت کشی می‌کند،

تمرد می‌نماید،‌

در نوجوانی ما را طرد می‌کند

و در بزرگ‌سالی….

 

مشکلاتی که در اثر کم ابراز شدن محبت به فرزندانمان رخ می‌دهند مبحثی مجزا و مفصل است که به خواست خداوند در نوشتاری دیگری به آن می‌پردازیم.

راه‌های ابراز محبت

برای ابراز محبت ما می‌توانیم از روش‌های مختلف استفاده کنیم،‌

هر روش مزایا و محدودیت‌های خاص خودش را دارد.

از طرفی هر یک از ما به یکی از این روش‌ها بیشتر خوگرفته‌ایم.

مثلا هدیه دادن، زمان گذاشتن و صحبت کردن، انجام یک کار برای طرف مقابل و…

ولی در این نوشتار به روشی می‌پردازیم که خیلی آسان و بدون مقدمه می‌توان در چند ثانیه آن را انجام داد.

سریع‌ترین و بی‌مقدمه‌ترین راه! ابراز محبت فیزیکی

چه کنیم تا در کوتاه‌ترین زمان، فرزندمان بداند ما دوستش داریم؟

چطور محبتمان را به فرزندمان بی‌هیچ بهانه‌ای ابراز کنیم؟

خیلی راحت محبتمان را با تماس فیزیکی به فرزندمان ابراز کنیم.

البته این کار بسته به سن فرزند، جنس فرزند،‌اینکه توسط پدر یا مادر ابراز می‌شود،

فرهنگ جامعه، محل ابراز محبت (مثلا در مقابل دوستان فرزندتان یا در منزل) و ده‌ها مورد دیگر شکل‌های مختلفی به خود می‌گیرد.

مثال‌هایی از این ارتباط را در زیر مرور می‌کنیم.

قطعا شما بنابر شرایط خودتان،  فرزندتان و فرهنگ خانوادتان نیاز دارید این فهرست را بازنویسی و مواردی را حذف یا اضافه  نمایید:

  • در ابتدای تولد نوزاد را به آغوش مادر می‌دهند تا از همان لحظات اولیه این رابطه‌ی محبت‌آمیز برقرار می‌شود. لمس نوزاد،‌در همان ابتدای تولد نقش اساسی و اصلی در شکل‌گیری این رابطه دارد.
  • بغل کردن فرزند (از نوزادی تا ….) همیشه حس محبت را به فرزندانمان منتقل می‌کند.
  • فرزندمان را می‌بوسیم!
  • پدران معمولا کودکان را به بالا می‌اندازند،‌ دست‌کودک را می‌گیرند و او را دور خودشان می‌چرخانند، چهاردست‌و پا راه می‌روند و فرزند را روی کمر خودشان می‌نشانند، …
  • با نوجوانمان دست بدهیم!
  • (مخصوص پدر‌ها) با پسرمان کشتی می‌گیریم!
  • هنگام موفقیت به شانه‌ی فرزندمان می‌زنیم!
  • وقتی در خیابان کنارمان راه می‌رود به او تنه می‌زنیم.

شاید بگویید من از این روش‌ها (لااقل برخی از این روش‌ها) استفاده می‌کنم،

سوال اینجاست که در یک هفته گذشته چند بار به این طریق به فرزندتان ابراز محبت نموده‌اید؟

البته میزان استفاده از این روش ابراز محبت  در شرایط مختلف متفاوت است.

یک نوزاد نیاز دارد هر ساعت توسط مادر بغل شود و علاوه بر خوردن شیر ظرف وجودش از محبت مادر پر شود،

ولی یک پسر نوجوان شاید هفته‌ای یک‌بار توسط پدر به این شیوه مورد محبت قرار گیرد.

(البته وقت‌هایی که از دست فرزندتان عصبانی می‌شوید و با لگد یا مشت تماس فیزیکی برقرار می‌شود را در این شمارش لحاظ نفرمایید!!!)

برای این‌که از این راه ابراز محبت بهترین نتیجه را بگیریم

،‌زمان‌هایی را در طول روز ( در اکثر مواقع باید به طور روزانه با فرزندمان بااین روش ابراز محبت کنیم)‌ تعیین می‌کنیم که به فرزندمان ابراز محبت کنیم

مثلا اگر پدر خانواده هستید و سر کار می‌روید صبح ها هنگام خداحافظی و شب یا عصر هنگام ورود به منزل،

یا اگر مادر هستید: صبح‌ها زمان بیدار شدن فرزندتان و شب قبل از خوابیدن.

سعی می‌نماییم در این زمان‌ها تماس فیزیکی با فرزندمان داشته باشیم.

مثلا فرزند خردسالتان را در آغوش بگیریم،  ببوسیم و جملات محبت آمیز به او  بگوییم.

این روش‌ را برای مدت یک هفته استفاده نمایید و سپس نتیجه‌ی کار را ببینید.

محدودیت‌ها

قطعا این روش ابراز محبت مانند دیگر روش‌ها محدودیت‌هایی دارد.

باید دقت کنیم اگر فرزندمان از این روش خوشش نمی‌آید از آن استفاده نکنیم:

  • اگر رابطه‌ی ما با فرزندمان خیلی بد است، استفاده از این روش اصلا توصیه نمی‌شود. چون آمادگی پذیرش آن از طرف فرزندمان وجود ندارد.
  • دقت نمایید نوجوانان خصوصا پسران در دوران بلوغ دوست ندارند در مقابل دوستانشان درآغوش گرفته شوند. در این مواقع باید به روش‌های دیگر محبتمان را ابراز نماییم.
  • مکان و زمان در ابراز محبت به شیوه‌ی تماس فیزیکی خیلی مهم است:
  • کودکان معمولا از این روش استقبال بیشتری نشان می‌دهند.
  • دختران (خصوصا نسبت به مادرشان) غالبا پذیرای این محبت هستند.

توصیه

اگر می‌خواهید در کوتاه مدت بتوانید رابطه‌ی خودتان با فرزندانتان را بهبود دهید،

پیشنهاد می‌کنم زمان‌های معینی در روز را تعیین کنید

و در آن‌ها با توجه به سن، جنسیت و شرایط فرهنگی خانواده، فرزندانتان را در آغوش بگیرید

یا به گونه‌ی دیگری لمس نمایید. این کار را هر روز به مدت یک هفته تکرار نموده و اثرات آن را ببینید.

 

 

هدیه نقدی خوب است یا بد؟

هدیه نقدی خوب است یا بد؟
هدیه دادن موجب محبت است، و یکی از راه‌های ابراز محبت ما به دیگران تقدیم هدیه است.

یکی از راه‌های ساده برای هدیه دادن قراردادن مبلغی پول در یک پاکت و تقدیم آن به طرف مقابل (فرزندمان) است.
این‌مقاله مزایا و معایبی این کار را مقایسه می‌کند:

مزایا هدیه نقدی:

  1. نمی‌خواهد خیلی سلیقه به خرج دهیم.
    پیدا کردن چیزی که طرف مقابل می‌خواهد معمولا خیلی مشکل است،
    حتی اگر بخواهیم برای فرزندمان کادو بگیریم، ممکن است او نپسندد یا به کارش نیاید، ولی پول همیشه مفید است.
    مضافا که از ما هم انرژی و زمان کم‌تری می‌برد.
  2. امکان ذخیره کردن و استفاده یکجا از آن وجود دارد.
    درصورتی‌که مثلا اگر لباس برای فرزندمان بخریم مجبور است تا کوچکش نشده استفاده کند،
    ولی پول را می‌تواند جمع کند و یا با سلیقه خودش هر چه می‌خواهد بخرد.
  3. کمک به اقتصاد خانواده است.هدیه

    خیلی از هدایا استفاده مناسب نمی‌شود،‌
    نمونه‌اش کوه اسباب‌بازی‌هایی است که همه‌ی فرزندان ما در کمد‌هایشان دارند و برایشان هیچ جذابیتی ندارد.
    ولی وقتی به صورت نقدی هدیه می‌دهیم،‌وسایل ضروری‌تر و کارآمدتر خریداری می‌شود.

معایب هدیه نقدی:

  1.  وقتی ما به عنوان پدر و مادر به فرزندمان پول هدیه می‌دهیم، این کار به نوعی پول توجیبی تلقی می‌شود.
  2.  پولی که فرزند ما بدون زحمت به دست آورده باشد، برایش ارزش زیادی ندارد!
  3.  درست است که اگر ما هدیه نقدی بدهیم وقت کمتر،‌انرژی کمتر و سلیقه‌ی کمتری صرف نموده‌ایم
    ،‌ ولی به همان اندازه‌ هم برای فرزند ما بار محبتی کمتری دارد!
    یادمان باشد صرف هدیه دادن مهم نیست، ما می‌خواهیم محبتمان را به فرزندمان نشان دهیم و این با یک پاکت پولانجام نمی‌شود.

لذا پیشنهاد می‌شود برای فرزندانمان کمتر از هدایای نقدی استفاده کنیم و هدیه‌های ما غیر نقدی باشد.

خانواده‌ای گرم و با محبت و فرزندانی شاد و بانشاط برایتان آرزومندیم.

روش‌های ابراز محبت به فرزند را به طور مفصل در فصل چهارم کتاب “تربیت به روش سلطان‌بانو” مطالعه نمایید.  جهت اطلاعات بیشتر در مورد این کتاب روی عکس کتاب کلیک نمایید.

تربیت به روش سلطان بانو