چگونه با فرزندمان دوست باشیم؟ وقت بگذاریم!
با فرزندمان دوست باشیم و مهمتر از آن فرزندمان هم بداند دوستش داریم!
قبلا هم در این خصوص مطالبی را نوشته بودم:
بخوانید:هدیه دادن راهی برای ابراز محبت به فرزندمان
بخوانید:سریع‌ترین راه ابراز محبت: محبت فیزیکی
این نوشتار هم راهکارهای دیگری برای ابراز محبت به فرزند را ارائه میدهد تا بیشتر با فرزندمان دوست باشیم
بهتر از اعتکاف در مسجدالنبی!
جالب است که طبق احادیث خداوند دوست دارد ما در کنار خانوادهی خودمان بنشینیم تا در مسجد النبی اعتکاف کنیم.
جُلُوسُ الْمَرْءِ عِنْدَ عِیَالِهِ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى مِنِ اعْتِکَافٍ فِی مَسْجِدِی هَذَا(مجموعه ورام، ج۲، ص: ۱۲۲)
خیلی مهم است که ما زمانی را برای حضور در خانه و در جمع فرزندان و همسر داشته باشیم.
متاسفانه در این زمانه اگر همه اعضاء خانه در منزل هم باشند, خیلی کم پیش میآید که دور هم بنشینند و با هم هم کلام شوند.
فرزندمان باید سر تکالیف مدرسه بنشیند,
مادر باید دنبال غذا پختن و کارهای خانه باشد و پدر هم اگر موبایلش اجازه دهد, به اخبار تلویزیون گوش بدهد.
اگر هم دور هم جمع شویم,
باید تلویزیون روشن باشد و سریال مورد علاقهی خانواده پخش شود!
پس کی میخواهیم با فرزندمان دوست باشیم ، همدیگر را ببینیم و با هم حرف بزنیم؟
اگر میخواهیم با فرزندمان دوست باشیم باید برای این‌کار وقت مفید اختصاص دهیم.
در طول روز زمان‌هایی را برای بودن در کنار فرزندانمان (بدون وسایل دیجیتال )صرف کنیم.
برای مطالعه در مورد روشهای کاهش اثرات وسایل دیجیتال این مقاله را مطالعه کنید.
با فرزندمان دوست باشیم: حداقل نگاهش کنیم!
به فرزندمان نگاه کنیم!
آنقدر این دستور ساده و بدیهی است که نمی‌دانم باید در موردش بنویسم یا نه!
نگاه کردن ساده‌ترین کاری است که می‌توانیم بکنیم.
یک لحظه چشم از موبایل و تبلت و تلویزیون و…بر داریم و به فرزندمان چشم بدوزیم.
با محبت به او لبخند بزنیم.
فکر کنید امروز او به دنیا آمده است.
نه تنها چشم به فرزندمان بدوزیم بلکه با احساسمان هم به او رو کنیم،
یعنی قسمتی از وقتمان را به او اختصاص دهیم.
توجه یعنی رو کردن! به فرزندمان توجه کنیم یعنی صورتمان را به طرف فرزندمان بگردانیم،
هم سرمان را و هم روی فکرمان را!
کافی نیست به فرزندمان نگاه کنیم ولی دل و فکرمان دنبال موضوع دیگری باشد.
هر نگاه ما به فرزندمان (نگاهی محبت آمیزی که موجب خوشحالی او شود) معادل آزاد کردن برده در راه خداوند ارزش دارد.
إذا نظر الوالد إلى ولده فسرّه کان للوالد عتق نسمه (مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج۱۵، ص: ۱۶۹)
یعنی یک نگاه محبت آمیز مانند آزاد کردن یک برده ارزش دارد!
نگاه ما میتواند فرزندمان را تغییر دهد!
نگاه ما میتواند بهترین مشوق فرزندانمان باشد.
حس دیده شدن آنقدر قوی است که خیلی وقتها فرزند ما ترجیح میدهد با انجام کار اشتباه هم توجه ما را به خود جلب کند, ولو با دعوا کردنش!
یعنی کار اشتباه می‌کند، با خواهرش دعوا می‌کند،بهانه‌می‌گیرد، غذا نمی‌خورد و… تا ما نگاهش کنیم!
بیاییم این نیاز را با محبت کردن و نگاه محبت آمیز داشتن پاسخ گوییم.
امروز یک ربع همه رسانه‌ها (تلویزیون, موبایل, شبکه‌های اجتماعی, کامپیوتر, …) را خاموش کنید,
دور هم جمع شویم و به همدیگر توجه کنیم!
وقت گذاری عمومی
در هفته گذشته چند ساعت با خانواده بوده‌اید؟
لطفا زمان‌هایی که سرمان توی موبایل یا نوت بوک و تبلت است را به حساب نیاوریم,
زمانی که فرزندمان در اتاق خودش است و ما در حال پای تلویزیون نشسته‌ایم را هم حساب نکنید!
مادرها معمولا زمان بیشتری برای بودن با فرزندان دارند،
ولی فرزندان هم به محبت پدر و هم به محبت مادر نیاز دارند! برای بودن باهم باید برنامه‌ریزی کنیم،
مثلا زمان صرف غذا از بهترین زمان‌هایی است که می‌توان در جمع خانواده با هم بود.
اگر ممکن است یک وعده غذایی را در نظر بگیرید (مثلا شام) که تمامی اعضاء‌خانواده دور هم جمع شوند.
در زمان صرف غذا قانون‌های زیر را اجرا کنید:
- رسانه‌ها تعطیل: تلویزیون خاموش، موبایل‌ها خاموش یا بی‌صدا و دور از دسترس، تبلت‌ها و نوت‌بوک‌ها هم مزاحم نباشند!
- در زمان صرف‌غذا هیچ‌کس حق عیب‌جویی ندارد! نباید هیچ حرفی که دیگر اعضاء خانواده را ناراحت می‌کند به زبان بیاوریم!
- هر کس یکی دو اتفاقی که در طول روز برایش رخ‌داده است را تعریف می‌کند!
“امروز صبح که داشتم میرفتم مدرسه سر راه یک گربه برای گرفتن کبوتر کمین کرده بود من پریدم و کبوتر را فراری‌اش دادم.”
از این فضا استفاده کنیم برای گفتن سخنان محبت آمیز به فرزندان!
در همین زمان ظرف محبت فرزندانمان را لبریز از مهر خودمان بکنیم.
در این نوشتار راهکارهایی برای دور هم بودن و توجه به فرزندمان ارائه دادیم:
از ارزش بودن با فرزندامان گفتیم و روش‌هایی که برای این کار می‌توانیم به کار ببندیم.
در مقاله‌ای جداگانه در مورد وقت گذاری مخصوص یک فرزند صحبت می‌کنیم.
این مقاله برگرفته از فصل چهارم کتاب “تربیت به روش سلطان‌بانو” می‌باشد. درصورت تمایل به داشتن اطلاعات بیشتر مطالعه این کتاب به شما توصیه میشود.
لطفا روی عکس کتاب کلیک نمایید:
