تشویق
تشویق فرزندان به کارهای خوب یکی از روش‌هایی است که برای همراه نمودن فرزندمان به کار می‌گیریم.
اگر در این کار زیاده‌روی کنیم و یا ظرافت‌های ان را درنظر نگیریم ممکن است تشویق‌های ما موجب شود فرزندمان متوجه ارزش کار خوبش نشود.
وقتی ما کار خوبی را از فرزندمان می‌‌بینیم، و دوست داریم تکرار کند،
شروع به تشویق او میکنیم،
مثلا وقتی فرزندمان شاگرد اول کلاسش میشود میگوییم آفرین تو خیلی باهوش هستی!
یا به خاطر اینکه شاگرد اول شدی برایت دوچرخه خریده ام.
معمولا ما برای اینکه فرزندانمان را به انجام کارهایی که میخواهیم وادار کنیم، برایشان انواع و اقسام جایزه‌ها را می‌‌خریم.
مطالعه نمایید: چطور فرزندمان کارهایی را انجام دهند که ما میخواهیم؟
آیا جایزه گرفتن ارزنده است یا درس‌خواندن؟
اگر بستنی‌ات را بخوری به تو ترب میدهم!
تاحالا به فرزندتان جمله‌ی بالا را گفته‌اید؟ این یکی چی؟ “اگر شکلاتت را بخوری، اجازه میدهم کلم بخوری!”
مسلما نه! چرا؟
چون لذت خوردن شکلات و بستنی به مراتب بیش از خوردن کلم و ترب است!
لطفا به این سوال از دید خودتان جواب دهید:
آیا لذت دانستن بیش از لذت دوچرخه سواری است یا کمتر؟
اگر واقع بین باشیم، لذت آموختن با هیچ لذتی قابل مقایسه نیست،
وقتی دختر ما، پسر ما، کلاس اول است،
در پایان سال می‌بیند که همه‌ی نوشته‌ها برایش معنی پیدا کرده، تابلوها را می‌تواند بخواند و … چقدر ذوق می‌کند.
در سال‌های بعد هم قرار است همینطور باشد،
ما باید کمکش کنیم ارزش آموختن را در زندگی ببیند!
درس خواندن فرایند لذت‌بخشی است،
اگر فرزند ما چیزی را یاد بگیرد و خودش را تواناتر بیابد،
متاسفانه برخی رفتارهای نامناسب ما (والدین) و برخورد بد برخی معلمان باعث میشود،
فرزندمان این لذت را متوجه نشود!
وظیفه‌ی ما این است که لذت انجام کار خوب را به فرزندانمان بچشانیم.
این بالاترین و دائمی‌ترین تشویق است.
مطالعه کنید: چکار کنم پسرم درس بخواند؟
بالاترین تشویق: یافتن لذت مخالفت با خواسته‌ها
وقتی در تابستان روزه می‌گیریم، با اینکه آب هم هست، ساعت‌ها تشنگی را تحمل میکنیم،
لذتی از این مخالفت با خواسته‌هایمان می‌بریم که بالاتر از لذت نوشیدن آب است!
ما باید این لذت را به فرزندانمان هم منتقل کنیم.
اگر پسر نوجوان من بیابد که می‌تواند وقتی یک زن نامحرم با پوشش نامناسب در مقابل اوست،
چشمش را ببندد و پا روی خواسته‌هایش بگذارد، لذت مخالفت با خواسته‌هایش را بچشد
این بالاترین تشویق برای اوست.
برای این کار ما باید ارزشمندی کارهای خوب را به فرزندمان نشان دهیم.
باید فرزندمان ببیند فداکاری ارزشمند است، و ارزشمندی فداکاری به تقدیر و توجه و تشویق دیگران ربطی ندارد،
اگر همه بگویند خوب است یا بد، من می‌یابم که فداکاری خوب است!
سخاوت پسندیده است، دروغ بد است!
برای این‌کار ما باید ارزش دستورات عقل را برای فرزندمان روشن کنیم. بگوییم که هنگام تصمیم‌گیری به خودت مراجعه کن،
با انجام این کار یا انجام ندادنش چه احساسی داری؟
دیگران چه احساسی دارند؟
این کار درست است یا نه؟
بیان احساسات آری!
جایزه دادن و تشویق کردن با بیان احساسات تفاوت دارد.
موقعیت های زیر را در نظر بگیرید:
- دختر ما در کلاس اول دیکته‌ای بدون غلط نوشته است!
- معدل فرزندمان در کلاس هفتم بالاتر از نوزده شده است!
- پسرمان در کنکور رتبه سه رقمی آورده است!
خوب در هر یک از این شرایط ما به عنوان والدین او خوشحال می‌شویم!
حق داریم احساس خودمان را با فرزندمان مطرح کنیم:
“من از اینکه تو تمام لغت‌های دیکته‌ات را بدون غلط نوشته‌ای خوشحالم”
در اینجا ما فقط احساس خودمان را گفته‌ایم، قضاوت یا مقایسه‌ای صورت نداده‌ایم!
جایزه‌ای به فرزندمان نداده‌ایم فقط یک واقعیت را ( خوشحالی خودمان) بیان نموده‌ایم.
مقایسه کردن ممنون !
فرض کنیم تمام شاگردهای کلاسشان املای خوبی ندارند یا بالعکس املایشان خیلی خوب است.
مهم این است که فرزندم من باسواد شده است و توانایی خواندن و نوشتن پیدا نموده است.
در مسائل اخلاقی و رفتاری هم همینطور است.
اگر برای دخترمان چادر سر کردن و با حجاب بودن را یک کمال می‌دانیم باید این کمال را بتوانیم به صورت عقلی بیان کنیم،
نه اینکه بگوییم چادر سر بکن چون بقیه هم‌کلاسی‌هایت هم چادر دارند!
اگر دختر ما به خاطر اینکه بقیه چادر سر می‌کنند چادر سرکند، در جای دیگری هم که دیگران بی‌حجابند،بی‌حجاب خواهد شد!
مطالعه نمایید: چطور به تقویت قدرت عقل فرزندمان کمک کنیم؟
این مقاله برگرفته از فصل پنجم کتاب “تربیت به روش سلطان‌بانو” می‌باشد. جهت تهیه این کتاب روی عکس کتاب کلیک نمایید.
