تنبلی فرزند: مشکلی آشنا

آیا شما هم با این مشکل مواجه هستید: تنبلی فرزند ؟

–پسرم سوم دبستان است،
چهارشنبه‌ها که تعطیل می‌شود، تا عصر روز جمعه مشغول بازی و تلویزیون نگاه کردن و وقت‌کشی است،
آخر روز جمعه با گریه و ناراحتی، به خاطر این‌که فردا معلم دعوایش نکند، 
تکالیفش را انجام می‌دهد، هر چی هم بگوییم سر درست بشین و زودتر کارهایت را انجام بده گوش نمی‌کند!

– من دو تا دختر دارم،
هر دوتا هم دبستانی، هیچ‌وقت لباس‌هایشان را در کمدشان یا جا لباسی نمی‌زنند،
کتاب و دفتر و وسایلشان هم توی خونه پخش است، هر چی می‌گویم مرتب باشید،
اتاقتان را مرتب کنید، وسایلتان را از اتاق بیرون نیاورید و … اثر ندارد! 

– پسرم شب‌ها مسواک نمی‌زند،
هر چقدرهم می‌گویم که دندان‌هایت خراب می‌شود و … فایده ندارد،
یک شب مسواک می‌زند، شب‌های بعد تنبلی می‌کند.

این مثال‌ها برای شما آشنا است؟
اگر فرزندانمان کارهایشان را سر وقت انجام نمی‌دهند، چه کار کنیم؟
این مقاله راهکارهای عملی رفع این مشکل را بیان می‌نماید.

اگر از تنبلی فرزندتان در درس‌خواندن خسته شده اید این مقاله را هم بخوانید:

https://goo.gl/i3Wb54

اهمال کاری فرزندانمان

۱-    اهمال کاری مهم نیست!

چرا اهمال کاری خیلی هم مهم است!

ولی نه انقدر که رابطه‌ی شما و فرزندتان را خراب کند.

درس نخواندن،‌ غذانخوردن، نامرتب بودن اتاق، حتی مسواک نزدن نباید باعث شود که رابطه‌ی ما و فرزندمان خراب شود.

ما فرزندمان را دوست داریم، حتی اگر کار بدی هم بکند، بازهم دوستش داریم.

ما فرزندمان را به‌خاطر زبر و زرنگ بودنش دوست نداریم:

خودش را دوست داریم، و چون دوستش داریم می‌خواهیم کارهایش را درست و به موقع انجام دهد.

اولین راه‌کار برای داشتن فرزندی زرنگ و مسئولیت شناس،‌ایجاد و تقویت رابطه‌ی محبت‌آمیز بین خودمان و فرزندمان می‌باشد.

راهکارهای ابرای محبت به فرزندانمان در این مقالات بررسی شده است.

ما در این نوشتار به راه‌کارهایی اشاره می‌نماییم که بدون تخریب این رابطه، فرزندمان هم تنبلی را کنار بگذارد.

۲-    اهمال کاری مهم است!

سال‌ها پیش مادری گله داشت، می‌گفت:

“تا پیش پسرم نشینم و مرتب بهش نگم درست را بخوان! او درس نمی‌خواند.”

آن پسر تا پنجم دبستان بیشتر درس نخواند، و الان هم نه در شغل موفق است و نه در روابط اجتماعی و نه در روابط خانوادگی!

هیچ وقت مسئولیت‌پذیری را تمرین نکرده است.
ما به عنوان پدر و مادر موظفیم فرزندمان را مسئولیت‌پذیر بزرگ کنیم.

با اصرار و التماس و دعوا کار پیش نمی‌رود،‌

فرزندمان انگیزه‌ی کافی برای انجام کار پیدا نمی‌کند و…

پس اهمال کاری را باید جدی بگیریم،‌ و آن را درمان کنیم.

۳-    خودمان الگو هستیم!

به فرزندمان نگوییم من که در سن تو بودم، خیلی درس‌خوان بودم،‌

یا هر شب مسواک می‌زدم یا ….

فرزند ما به گذشته نگاه نمی‌کند،‌ الان چطور هستیم؟

فرزندمان می‌بیند آیا پدر و مادرش الان کارهایشان را سر وقت انجام می‌دهند؟

آیا نسبت به مسواک زدن دقت دارند؟ یا ….
اگر خودمان اهمال کار هستیم،‌پیشنهاد می‌کنم کتاب بسیار خوب و روان از شنبه نوشته‌ی آقای بهرام‌پور را مطالعه نمایید.

در آن کتاب به طور مفصل به راه‌کارهای درمان اهمال‌کاری پرداخته شده است.

۴-    زمان خاکستری نباشد!

وقتی کار مشکل و مهمی داریم، به جای انجام دادن آن سراغ انجام کارهای ساده‌تر می‌رویم.

نمی‌توانیم بی‌کار بشینیم، عذاب وجدان می‌گیریم،

ولی وقتی به کار دیگری سرگرم هستیم، خیلی بد نیست،

نه آن عذاب وجدان را داریم و نه آن کار سخت را انجام می‌دهیم.

برای همین هم فرزندمان تکالیفش را می‌برد جلوی تلویزیون انجام دهد،

تا هم از مواهب تلویزیون بهره‌برده باشد و هم به خودش (و دیگران) بگوید مشغول انجام تکالیف مدرسه هستم.

متاسفانه این روش وقت‌گذاری خیلی اتلاف انرژی و وقت را به همراه دارد. نه لذت دیدن تلویزیون را کامل می‌چشد،‌ و انجام تکلیف هم تقریبا هیچ سودی ندارد.

علاوه‌بر آن تکلیفی که با نیم ساعت وقت‌گذاری کامل (اصطلاحا وقت سیاه) انجام می‌شد الان با دو ساعت هم پایان نمی‌یابد.

خیلی وقت‌ها خود ما والدین هم دچار این مشکل هستیم،

ولی راه‌کارهای زیر به راحتی این مشکل را حل می‌کند:

(البته اگر می‌خواهید بیشتر بخوانید بد نیست در گوگل هم جستجویی کنید)

• کار را دقیق تعریف کنیم: می‌خواهم تمرین ریاضی صفحه‌ی ۹۸ را در پشت میزم از ساعت ۴ تا ۴:۳۰ حل کنم.
• کتاب و لوازم لازم را در مکانی که در نظر گرفته‌ام، آماده می‌کنیم.
• همه‌ی لوازم حواس پرت کن (موبایل، تبلت، کامپیوتر و….) را از خودم دور کنم. (اگر با کامپیوتر کار دارم، صفحات و نرم‌افزارهای غیر مرتبط با کارم را می‌بندم)
• مطمئن باشم در حین مدت مورد نظر نیاز به تغذیه یا سرویس بهداشتی یا… ندارم.
• اگر توانستم کارم را قبل از زمانی که تعیین کرده بودم به انجام برسانم (مثلا تمرین صفحه‌ی ۹۸ را قبل از ۴:۳۰ تمام کردم) بقیه‌ی وقت جزء زمان سفید حساب می‌شود.
• به موبایلمان یا دیگری بگوییم که هنگام پایان یافتن زمان سیاه را به ما اعلام کند.
• زمان‌های سفید را به رسمیت می‌شمارم: بعد از حل تمرین‌ها ۱۰دقیقه استراحت دارم.
• …

۵-    کار مناسب را به عهده فرزندمان بگذاریم!

اگر کاری که به عهده‌ی فرزندمان می‌باشد خیلی سخت یا خیلی آسان باشد، تنبلی خیلی بیشتر می‌شود.

کارها باید در مرز توانمندی فرزندانمان باشد.

مثلا می‌توانیم از دختر شش‌ساله‌مان بخواهیم که دکمه‌ی پیراهن ما را بدوزد.

برای این کار خودمان سوزن را نخ می‌کنیم، یکی دو کوک را می‌زنیم و بعد از دخترمان می‌خواهیم که ادامه دهد.

در عین این‌که از پس این کار بر می‌آید،‌ کار سختی هم برایش می‌باشد.

کارهای ساده حوصله‌ی فرزندمان را سر می‌برد،

از طرفی اگر کار آنفدر سخت باشد که او از پس انجامش بر نیاید هم کار را رها می‌کند.

البته برخی از کارهایی به عهده‌ی فرزندمان می‌باشد تکراری و ساده است:

مثلا مسواک زدن،‌ آنجا باید بیشتر از اهمیت مسواک و بهداشت دهان صحبت کنیم.

اهمال کاری کودکان

۶-    جلسه‌ی خانوادگی

برای انتقال این فرهنگ به فرزندانمان نیاز داریم با آنان در فضایی متفاوت صحبت کنیم.

در جلسات خانوادگی. به جهت اهمیت این جلسات در تربیت فرزند،‌ و ریزه‌کاری‌های بسیاری که در مدیریت آن باید لحاظ کنیم،‌

صحبت در این خصوص را به مقاله‌ای اختصاصی در زمینه‌ی جلسات خانوادگی محول می‌کنیم.

جمع‌بندی:

• رفع تنبلی فرزند رابطه‌ی ما و فرزندمان را خراب نکند.
• یادمان نرود اهمال کاری را درمان کنیم.
• در رفع تنبلی فرزند مان از خودمان شروع کنیم.
• بین زمان‌های سیاه و سفید فرزندانمان تمایز قائل باشیم.
• کار مناسب را تعریف کنیم.
• از جلسات خانوادگی استفاده ببریم.

استغفار برای فرزند مان موجب می‌شود رفتارهای بهتری داشته باشد.

آیا می‌‌دانستید که وقتی لباس ما به چیزی آلوده شود

(مثلا خودکارمان جوهر پس دهد و پیرهن ما لک شود)

هر چقدر هم که با قوی­ترین لکه­بر­ها و شوینده­ها آن را بشوییم, اثرات لکه زیر میکروسکوپ قابل تشخیص است؟

یعنی ما به هیچ­وجه نمی­توانیم اثرات یک آلودگی را از روی لباسمان به طور کامل پاک کنیم.

با هر شستشو, مقداری از آلودگی رفع می­شود,

ولی بالاخره چند ملکولی از مواد آلوده در بین تار و پود لباسمان خواهند ماند.

این مثالی بود برای آلودگی روح ما!

وقتی ما گناهی را مرتکب می­شویم, روحمان آلوده می­شود. چطور می­توانیم اثرات این آلودگی را از بین ببریم؟

خداوند متعال وعده داده است که

اگر ما گناهی را انجام دادیم, و از او طلب بخشش کردیم, او کاری می­کند که اثرات آن گناه از جان و روح ما پاک شود!

به گونه­ای که هیچ اثری از گناه (و لو به اندازه­ی یک ملکول) باقی نماند.

عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ التَّائِبُ مِنَ الذَّنْبِ کَمَنْ لَاذَنْبَ لَه‏ (الکافی (ط – الإسلامیه)،ج‏۲،ص: ۴۳۵).

وقتی ما برای خودمان یا دیگری استغفار می‌کنیم،

از خداوند می‌خواهیم که کار اشتباه ما را از بین ببرد. اگر کارهای بد من از بین برود من، آن‌وقت من یک فرد دیگر می‌شوم

بدون هیچ پرونده‌ی سیاه.

یکی از استادهای من که تحصیل‌کرده‌ی آمریکاست و البته فرد بسیار معتقدی است،

می‌فرمود که در ادارات دولتی وقتی می‌بینم کارمندی که کارم زیر دست اوست، ‌الکی دارد بهانه می‌آورد و کارم را می‌پیچاند،‌

می‌روم و در گوشه‌ای می‌نشینم و برایش استغفار می‌کنم. همین کار من باعث می‌شود که چند دقیقه‌ی بعد رفتار او تفاوت کند!

خودش می‌آید و کارم را راه می‌اندازد.

۱-چرخه­‌ی سقوط

اشتباهات ما،‌ بسیاری اوقات به خاطر گناهان قبلی ماست.

هر گناه یک نقطه­ی سیاه روی قلب انسان می‌اندازد و ما را مجدد به کارهای ناشایست می‌کشاند.

فرض کنید که برای مسافرت به یک شهری برویم که هیچ جا سطل زباله وجود ندارد,

زباله­ها همه جا پخش است. در چنین شهری ما هم نسبت به نریختن زباله کم اهمیت تر می­شویم,

به عکس اگر به جایی وارد شویم که بسیار تمیز و مرتب است, حتی اگر سطل زباله­ای هم نیابیم,

سعی می­کنیم تا حد ممکن نظافت را رعایت کنیم.

وقتی روی قلبمان با گناه کردن تاریک شود,

احتمال انجام کارهای اشتباه بعدی نیز بیشتر می‌شود.

تیرگی بیشتر, گناه بیشتر, و یک چرخه­ی گناه – تیرگی شکل می­گیرد. این چرخه با استغفار می‌شکند.

بعضی وقت‌ها که آدم زیارت می‌رود یا نماز می‌خواند احساس سبکی می‌کند،

از اشتباهات قبلی­اش پشیمان می­شود, دلش می‌خواهد کمتر گناه کند

و روش بهتری برای زندگی بیابد! چرا؟

چون بار گناهان از دوشش برداشته شده است!

۲-خدایا ببخشش! برای فرزندمان استغفار کنیم

بیایید برای فرزندمان استغفار کنیم!

با این کار خداوند پرده‌ی گناهان را از روی قلب فرزندمان کنار می‌زند،

و او به انجام کارهای خوب ترغیب می‌شود.

گفته شده است که اگر پدر و مادری برای فرزندشان از خداوند متعال طلب بخشش کنند، خداوند او را می‌بخشد.

با بخشوده شدن گناهان فرزندمان, قلبش پاک و صاف می­شود و آن نقطه­ی سیاه از قلبش برداشته می­شود,

و به کارهای خوب رو می­کند.

لذا ممکن است یک استغفار من برای فرزندم, زندگی او را تغییر دهد و آنچنان جایگاه بلندی به او داده شود که خودش هم باورش نمی‌شود.

طبق روایات ما استغفار باعث می‌شود که رگ قلب شیطان پاره شود.

اگر این اتفاق برای ما بیافتد،‌ کم‌تر دنبال خطا می‌رویم.

حالا ما برای فرزندمان استغفار می‌کنیم،

‌این‌چنین فرزندمان را از افتادن در دام شیطان محفوظ می‌داریم.

۳-مشکلاتزندگی­ اش را کم کنیم!

یادمان باشد هر مشکلی که برای ما بوجود می‌آید، به خاطر گناهان ماست.

هر سردرد،‌ هر بیماری، هر زمین خوردن به خاطر گناهانی است که از ما سرمی‌زند.

البته بسیاری از گناهان را هم خداوند می‌آمرزد.

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: مَا مِنْ نَکْبَهٍ تُصِیبُ الْعَبْدَ إِلَّا بِذَنْبٍ وَ مَا یَعْفُو اللَّهُ عَنْهُ أَکْثَرُ. (الکافی (ط-الإسلامیه)؛ج‏۲؛ص۲۶۹)

وقتی ما از خداوند متعال می‌‌خواهیم فرزندمان را بیامرزد, روح و قلب فرزندمان پاک می­شود,

آنچنان که انگار هیچ گناهی نکرده است, لذا هم رفتارش بهتر می‌‌شود و هم مشکلات دنیایی کم­تری برای آنان رخ می­دهد.

معمولا ما از این نیروی خدادادی و قوی استفاده­ی مناسب نمی­کنیم.

بیاییم از امروز بعد از هر نماز, چند ثانیه برای فرزندانمان استغفار کنیم.

حتی اگر فرزندانمان کوچک هم باشند, این استغفار موجب بالارفتن مقام آن­ها و صفای ذهن و بینش بهتر آنان می­شود.

آیا در هفت روز گذشته برای فرزندمان استغفار نموده‌ایم؟.

یک برنامه‌ای هفتگی ‌برای استغفار فرزندانمان طراحی کنیم. (مثلا هر پنج‌شنبه قبل از خواب )

ارتباط والدین با یکدیگر یکی از عوامل مهم در تربیت درست فرزندان می‌باشد.

سه راکار اصلی و مهم را در این مورد با هم بررسی می‌کنیم. قطعا مطالعه این مقاله بدون عمل به این راهکارها موثر نخواهد بود!

۱- از خدا کمک بخواهیم.

هوای تازه
راهکارهایی برای ارتباط بهتر با همسرمان 

آمار طلاق‌های رسمی و عاطفی در جامعه‌ی ما نشان از وضعیت خارج از کنترل این مشکل دارد.

چند دقیقه در روز (مثلا بعد از نماز صبح)‌رو به قبله با خداوند متعال با زبان فارسی خودمان صحبت کنیم. بگوییم:”می‌خواهیم فضای مناسبی را در خانه ایجاد کنیم تا فرزندانمان رشد بهتری بیابند و سالم‌تر زندگی کنند،‌ و در این راه به کمک تو نیاز داریم.”

بدون هیچ تکلفی نیاز خودمان را به آستان الهی ابراز کنیم و در این راه از توسل به ساحت حجت‌های الهی نیز کوتاهی نکنیم.

بدانیم ارتباط والدین با یکدیگر یکی از مهمترین عوامل تربیت فرزندان می‌باشد،‌و این ارتباط با استمداد از  درگاه الهی درست شدنی است!

در هر بیست و چهار ساعت،‌۵دقیقه را برای صحبت با خداوند اختصاص دهیم:  مثلا هر شب قبل از خواب،‌ هر روز بعد از نماز …. یا هر وقت دیگر

برای این صحبت برنامه‌ریزی بکنیم و بدانیم که از درگاه الوهیت چه باید بخواهیم!

۲- حسابمان با همسرمان را تسویه کنیم.

اگر کدورتی با همسرمان داریم، قبل از اینکه کهنه‌تر شود،‌ با او در میان بگذاریم.

بهترین وقت برای بیان احساسمان همان زمان رخداد مشکل است. با زبانی پرمحبت و بدون جبهه‌گیری و قضاوت احساسمان را بگوییم:

“من از اینکه این وسیله‌ را خریدی ناراحت شدم،‌ احساس می‌کنم این خرید برای ما مناسب نیست.”

” در شب‌هایی که شما بعد از ساعت نه به منزل می‌آیی من احساس تنهایی می‌کنم”

از این به بعد هر زمان از دست همسرتان ناراحت شدید، احساستان را بیان کنید،‌ و از او برای یافتن راه‌حل کمک بخواهید.

و در مقابل کاری که می‌دانیم موجب ناراحتی همسرمان می‌شود انجام ندهیم.

فضایی را بین خودمان برای بهبود شرایط منزل و بهبود روابط ایجاد کنیم.

کمی فکر کنیم فهرستی از کارهایی که موجب ناراحتی همسرمان می‌شود تهیه کنیم!

پرسیدن این سوال از همسرتان مفید است: در ماه گذشته از چه رفتارهای من ناراحتی شدی؟

چه تغییری در رفتار و گفتارم باعث می‌شود که زندگی‌ما شیرین شود؟

سعی کنید این رفتارها در هفته آینده تکرار نشود!

۳- همسرمان را بزرگ بداریم!

سال‌ها قبل با والدین فراگیران یکی از کلاس‌هایم جلسه داشتم.

پدر یکی از فراگیرهای بسیار مودب و با ادب،‌ در بین صحبت گفت که من مرتب جایگاه و ارزش و حرمت مادر را برای فرزندانم با عمل و با گفتار یادآوری می‌شوم و همسرم نیز همین‌ روش را نسبت به من دارد.

اگر ما به همسرمان احترام بگذاریم فرزندمان بهتر تربیت می‌شود.

اکثر انسان‌ها دوست دارند که در چشم دیگران مهم باشند. چه کسی مهم‌تر از همسر من؟

ما باید حرمت همسرمان را خصوصا در مقابل فرزندمان حفظ کنیم. فرزند ما از خود ما می‌آموزد که چگونه رفتار کند.

اگر مادر به پدر احترام نمی‌گذارد، اگر پدر به مادر احترام نمی‌گذارد، چرا من باید به آن‌ها احترام بگذارم؟

در یکی از روزهای زمستان ۱۳۶۶ در مدرسه  بودم,

معلم داشت درس می­داد که صدای انفجار موشک آمد،‌

البته قبل از آن هم هواپیماها تهران را بمب­باران می­کردند,

ولی از شب قبل موشک­ها مرتب به تهران می‌خوردند، آن روز صبح وضع متفاوت بود،

قبل از آن صدام با هواپیما تهران را بمباران می‌کرد،‌

معمولا چند دقیقه قبل از رسیدن هواپیما به آسمان تهران،‌رادیو وضعیت قرمز اعلام می‌کرد و مردم آماده می‌شدند،‌

ولی چون رادارها قادر به تشخیص موشک‌ها نبودند،‌  نمی‌شد قبل از برخورد موشک آمادگی لازم را کسب نمود.

موشک دوم که خورد،‌ ناظم مدرسه به کلاس آمد و گفت بچه‌ها به حیاط بروند،‌ ما را در پناهگاهی که در حیاط مدرسه بود بردند،

چند دقیقه, یک ربع, نیم ساعت ولی از بقیه­ موشک­ها خبری نبود.

بالاخره آن روز مدرسه­ را زودتر تعطیل کردند و بعد از آن هم تا ماه­ها مدرسه­ها تعطیل شد.

آن‌وقت‌ها می‌گفتند اگر درون این پناهگاه‌ها بروید،‌ حتی اگر موشک‌ یا بمب مستقیما روی پناهگاه بخورد، درون آن زنده می‌مانید.

مدرسه­ ی خوب امن هست؟

بهترین پناهگاه برای فرزندان ما در برابر فضاهای ناسالم واقعی و مجازی چیست؟

خیلی وقت‌ها ما والدین فکر می‌کنیم اگر فرزندمان را در یک مدرسه‌ی خیلی خوب ثبت نام کنیم فرزندمان از مشکلات اخلاقی در امان می‌باشد.

ولی مسئولین منصف این مدارس چیز دیگری می‌گویند.

چند سال قبل با مدیر یکی از برترین مدارس مذهبی تهران صحبت می‌کردم.

می‌گفت دانش‌آموزی را در یک مدرسه غیر انتفاعی و مذهبی خیلی خوب ثبت‌نام می‌کنند,

اتفاقا این فرد در کلاس پیش دانش‌آموز دیگری می‌نشیند که از لحاظ اخلاقی و خانواده‌گی مشکل دارد،

از طرفی برخی اوقات فرزند ما در یک مدرسه‌ی دولتی در کنار کسانی می­نشیند که خانواده‌دار و با اخلاق هستند

و در هر دو صورت از هم‌کلاسی‌هایش بیش از محیط مدرسه رنگ می‌گیرد!

لذا نمی‌توانیم چون فرزندمان را در یک مدرسه خوب ثبت‌نام کرده‌ایم بگوییم که حتما تربیت مناسبی پیدا می‌کند.

بهترین پناه­ فرزند مان

چه کنیم؟  کدام پناه­گاه هست که اگر داخل آن برویم مطمئن می­شویم که از خطرات در امان می­مانیم؟

آیا اگر از فرزندانمان موبایل‌های هوشمند را بگیریم آنان در امان هستند؟

یا اگر فرزندانمان را رها کنیم؟

این همان دوراهی بود که سلطان بانو داشت: فرزندم را بفرستم تهران از دست می‌رود یا اگر در روستا پیش خودم بماند، در امان است؟

برای اشنا شدن با داستان سلطان بانو خواندن کتاب “تربیت به روش سلطان بانو” توصیه می‌شود.

https://goo.gl/BxxEp5

واقعیت این است که من توانایی نگه‌داری خودم را هم ندارم چه رسد به فرزندم!

ما سعی می‌کنیم که فرزندمان در محیطی سالم رشد یابد،

ولی در حیطه‌ای که خارج از کنترل ماست چه کنیم؟

کدام پناه­گاه هست که اگر داخل آن برویم مطمئن می­شویم که از خطرات در امان مانده­ایم؟

راه نجاتی که بتوانیم بگوییم قطعا ما را از انحرافات نجات می­دهد چیست؟

خداوند متعال از سر لطف و عنایتش در هر زمان یک پناه‌گاهی برای ما  قرار داده است که

می‌توانیم با مراجعه‌ی به او خودمان را از خطرات در امان بداریم.

تا زمانی که ما درون این پناه‌گاه قرار داشته باشیم، از تمام آسیب‌ها مصون هستیم.

تنها و تنها در یک صورت است که این پناه‌گاه ما را نجات نمی‌دهد: وقتی از این پناهگاه خارج شویم!

اهل بیت پیامبر صلوات الله علیهم اجمعین این پناهگاه مستحکم هستند,

هر که به آنان متوسل شود و دست به دامن ایشان شود از تمام خطرات در امان می‌ماند.

بیاییم دست نیاز به دامان آن بزرگانی بزنیم که خداوند متعال آنان را پناهگاه ما قرار داده است,

خودمان و فرزندانمان به آن بزرگان پناه ببریم.

اول خودمان بچشیم!

تا بحال شده است بدانیم کاری اشتباه است ولی انجامش دهیم؟

می­دانیم و عقلمان به ما می‌‌گوید که نباید دروغ بگوییم,

ولی وقتی پای یک معامله­ بزرگ می­رسیم,

نمی­توانیم خودمان را کنترل کنیم و دروغ می­گوییم. خیلی ­جاها می­دانیم کاری درست است و می­خواهیم انجامش دهیم,

ولی توان انجامش را نداریم.

خداوند مهربان برای ما امامانی را قرار داده است که در این مواقع, اگر از آنان کمک بخواهیم دستمان را می­گیرند.

یک بار امتحان کنید,

در جایی که به دستور عقلمان کاری را باید ترک کنیم ولی دلمان همراهی نمی­کند از آن امام بزرگ کمک بگیریم!

باور کنیم که الان هم امام داریم, اگرچه غایب است,

ولی مسئولیت محافظت ازما با اوست, و او در همین زمان هم اگر ما به ایشان مراجعه کنیم,

دستمان را می­گیرد و نجاتمان می­دهد.

بگوییم یا صاحب الزمان شما امام من  و پناه من هستی,

من از شما کمک می­خواهم تا این کار اشتباه را انجام ندهم.

همیشه با کمک خواستن از امام زمان علیه السلام, ما موفق می­شویم کار اشتباه را ترک کنیم!

بیاییم این کار را انجام دهیم,

اگر خودمان دیدیم و تجربه کردیم و یافتیم که امام زمان علیه السلام کمک­ کار و یاور ماست, و در هر پرتگاه و لغزشگاهی دست­ما را می­گیرد,

آن­وقت می­توانیم همین مطلب را به فرزندمان هم انتقال دهیم